Patron
Stefan Żeromski Kierujemy się słowami patrona:
Człowiek to rzecz święta, której krzywdzić nikomu nie wolno.
STEFAN ŻEROMSKI (pseud. Maurycy Zych, Józef Katerla) urodził się 14 października 1864 r. we wsi Strawczyn. Ukończył gimnazjum w Kielcach. Studia weterynaryjne przerwał z powodu trudności materialnych. Pracował jako nauczyciel domowy, potem jako bibliotekarz. Już w pierwszych nowelach i szkicach powieściowych Żeromskiego zarysowały się głównie tematy jego pisarstwa: krzywda społeczna i zacofanie cywilizacyjne ludu („Zmierzch”, „Zapomnienie”), moralny obowiązek walki o sprawiedliwość i postęp („Siłaczka”, „Doktor Piotr”), poczucie więzi z tradycją walki o niepodległość i świadomość społecznych źródeł ich klęsk („O żołnierzu tułaczu”). W autobiograficznej powieści „Syzyfowe prace” (1898 r.) dał Żeromski obraz umysłowego i patriotycznego dojrzewania młodzieży w walce z rusyfikacją. W „Ludziach bezdomnych” (1900 r.) stworzył wzór bohatera heroicznego, samotnego społecznika reformatora owładniętego poczuciem misji ideowej. Bogaty wątek historyczny reprezentują m.in. powieści: „Popioły” (1904 r.), „Wierna rzeka” (1912 r.) i dramaty „Sułkowski” (1910 r.), „Turoń” (1923 r.). Po klęsce rewolucji 1905 r. idee społeczne Żeromskiego nabrały znamion utopii (m.in. „Walka z szatanem”).
W „Przedwiośniu” (1925 r.) zawarł pisarz surowy osąd pierwszych lat niepodległości. Cennym źródłem wiadomości o autorze są „Dzienniki” spisywane przez Żeromskiego w latach 1882-1891. Pisarz był założycielem PEN-Clubu, współtwórcą i pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Zmarł 20 listopada 1925 r. w Warszawie.